زندگـی زیباسـت چشمـی بـاز کـن                                 گردشـی در کوچــه باغ راز کن
هر که عشقـش در تماشــا نقش بست                          عینک بد بیــنی خود را شکسـت
علت عـاشـق ز عـلتـها جـداسـت                                 عشــق اسطرلاب اسرار خــداست
من مـیـان جسـمها جــان دیـده ام                               درد را افکنـده درمـان دیـده ام  
دیـده ام بــر شـاخه احـسـاســها                                 مــی تپــد دل در شمیــم یاسها
زنـدگـی موسـیـقـی گنـجشـکهاست                           زندگی باغ تماشـــای خداســت
گـر تـو را نـور یـقیــن پیـــدا شود                                  می تواند زشــت هم زیبا شــود
حـال من، در شهر احسـاسم گم است                       حـال من ، عشــق تمام مــردم است
زنـدگی یــعنـی همیــن پـروازهـا                                صبــح هـا، لبـخند هـا، آوازهــا
ای خـطوط چهــره ات قـرآن من                                  ای تـو جـان جـان جـان جـان مـن
ا زتــو اشـعارم پـر از تــو مـی شـود                             مثنوی هایـم همــه نو می شـود
حرفـهایـم مـــرده را جــان می دهــد                            واژه هایـم بوی بـاران می دهـد

همه روزه روزه بودن ،همه شب نماز کردن       همه ساله حج نمودن ، سفر حجاز کردن 
شب جمعه ها نخفتن،به خدای راز گفتن        ز  وجود  بی نیازش ، طلب نیاز کردن 
به مساجد ومعابد ،همه اعتکاف جستن           زمناهی  وملاهی ، همه احتراز کردن 
به مدینه و به کعبه ،سر و پا برهنه رفتن            دولب از برای لبیک ،به وظیفه باز کردن 
به " خدا "که هیچ یک را ، ثمر آنقدر نباشد      که به روی نا امیدی در بسته باز کردن 

با همه بی سرو سامانی ام
باز به دنبال پریشانی ام

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست 
در پی ویران شدنی آنی ام

آمده ام آن لحظه طوفانی ام
دل خوش گرمای کسی نیستم آماده ام تا تر بسوزانی ام

آمده ام با عطش سالها 
تا تو کمی عشق نبود نشانی ام

ماهی برگشته ز دریا شدم 
تا که بگریم و بمیرانی ام

خوب ترین حادثه می دانمت
خوب ترین حادثه می دانی ام

حرف بزن ابر مرا باز کن 
دیر زمانی است که بارانی ام

حرف بزن حرف بزن سالهاست
تشنه ی یک محبت طولانی ام

اگر شبی فانوس نفسهای من خاموش شد، 

اگر به هجله ی آشنایی،

در حوالی خیابان خاطره برخوردی

و عده ای به تو گفتند،

کبوترت در حسرت پر کشیدن پرپر زد!

تو حرفشان را باور نکن!

تمام این سالها کنار من بودی!

کنار دلتنگی دفاترم!

در گلدان چینی اتاقم!

در دلم...

تو با من نبودی و من با تو بودم!

مگر نه که با هم بودن،

همین علاقه ی ساده ی سرودن فاصله است؟

من هم هر شب،

شعرهای نو سروده ی باران و بوسه را

برای تو خواندم!

هر شب شب بخیری به تو گفتم

و جواب تو را،

از آنسوی سکوت خوابهایم شنیدم!

تازه همین عکس طاقچه نشین تو،

همصحبت تمام دقایق تنهایی من بود!

فرقی نداشت که فاصله ی دستهامان

چند فانوس ستاره باشد،

پس دلواپس انزوای این روزهای من نشو،

اگر به هجله ای خیس

در حوالی خیابان خاطره برخوردی!

کاش می فهمیدی
کاش می فهمیدی ، در خزانی که از این دشت گذشت،
سبزه ها باز چرا زرد شدند.
خیل خاکستری لک لکها ، در افقهای مسی رنگ غروب،
تا کجاهای کجا کوچیده است.

کاش می فهمیدی ، زندگی محبس بی دیواریست
و تو محکوم به حبس ابدی 
و عدالت ستم معتدلیست ، که درون رگ قانون جاریست

کاش می فهمیدی ، زندگی آش دهن سوزی نیست
عشق ، بازار متاع جنس است 
آرزو ، گور جوانمردانست
مرده از زنده ، همیشه هر آن ، در جهان بیشتر است

کاش می فهمیدی ، چیزهائیست که باید تو بفهمی ، اما...
بهتر آنست ، کمی گریه کنم ...!!!
بهتر آنست ، کمی گریه کنم.... کمی ... ...!!!

 شب آرامی بود

                می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

       زندگی یعنی چه؟

       مادرم سینی چایی در دست

       گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من

       خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا

       لب پاشویه نشست

       پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد

       شعر زیبایی خواند ، و مرا برد،  به آرامش زیبای یقین

       :با خودم می گفتم 

       زندگی،  راز بزرگی است که در ما جاریست

   زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

!!!هیچ

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

زندگی درک همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان

فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

به جا می ماند


زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ

زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ

زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق

زندگی، فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند

چای مادر، که مرا گرم نمود

نان خواهر، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت

زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست

لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست

من دلم می خواهد

قدر این خاطره را دریابیم. 

از زندگی از این همه تکرار خسته ام 
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام 

دلگیرم از ستاره و آزرده ام از ماه 
امشب دگر زهرکه و هر کار خسته ام

دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم 
آخ کزین حصار دل آزار خسته ام

بیزارم از خاموشی تقویم روی میز 
وز دنگ دنگ ساعن دیوار خسته ام

از او که گفت که یار تو هستم ولی نبود 
از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام

تنها و دل گرفته و بیزارو بی امید
از خال من مپرس که بسیار خسته ام